Kerstavond 2018

24 december 2018 

Kerstavond

Een spontane ingeving om, terwijl ik alweer ruim 3 weken meedraai in ons westerse circus en bijna verrast ben als ik een kerstkaart krijg met de tekst: ik ben zo benieuwd hoe je het hebt gehad in Oeganda.....oja natuurlijk Oeganda....., te schrijven in dit reisblog. De blog staat nog open en reizen doe ik en we allemaal tenslotte iedere dag. Groots bij het overschrijden van landsgrenzen en dagelijks met onszelf.

En zo volg ik mijn impuls en schenk mezelf voor deze gelegenheid op deze.....’Silent Night, Holy Night’ zoals de kerstmuziek zojuist liet horen, een prosecco in. En hoewel ik zo’n fles opentrekken associeer met ‘feest’ en vrienden, en dat niet de setting is waar ik me op deze kerstavond alleen bij de kerstboom in bevind, ontkurk ik toch een fles.... kom maar mooi glas, schenk me maar in! Tenslotte is voor alles een eerste keer, ook voor een Prosecco, alleen.

Het is wat met mij en ‘alleen’’......ik houd ervan, ik worstel er mee, soms verafschuw ik het en ik vind er van alles van, van 'mislukt' en niet interessant genoeg tot bron van uitdaging en kansen. En na 3 dagen met een verkouden hoofd in mijn huis rond gelopen te hebben met vooral mezelf als gezelschap, is de impuls om te schrijven en met mezelf te proosten op deze heilige nacht, een geschenk. Want al snuitend en kuchend liet ik me deze dagen ook in beslag nemen door rondcirkelende gedachtes waar weinig zelfcompassie in te ontdekken viel. En dan, God weet hoe, is er ineens weer ruimte, licht, herinnering, weten.....Mogen de kaarsen letterlijk weer branden en “is there a crack where the light comes in!! 

In Oeganda, waar ik deel was van een groep en zo vanzelfsprekend ergens bij hoorde, was het voor mij zoveel makkelijker om de lichtheid en de blijheid in mezelf voelen.  Waar de omgeving zo uitnodigend was en de aardse energie zo voelbaar aanwezig. Waar ik mijn kamer deelde met een lieve groepsgenoot waar ik net even die ene gedachte tegen uit kon spreken en iets kon delen als daar behoefte aan was. Thuis ontbreekt deze vanzelfsprekendheid en ervaar ik het als hard werken om goed gezelschap voor mezelf te zijn. Hier voelt thuis niet vanzelfsprekend als een stevige warme bedding die me draagt en omhult. Hier moet ik dagelijks goed opletten dat ik niet te ver van het licht afdwaal om mezelf in een duister landschap terug te moeten vinden.

En misschien is de impuls van dit schrijven om me weer even op reis te wanen, terug in Oeganda. De Afrikaanse warmte te voelen, de blijheid, de grootsheid van het landschap en de vanzelfsprekendheid van er 'mogen zijn'. En ongemerkt ben ik daar nu weer even en zie ik in gedachten alles weer voorbij komen. Ik voel de mensen om me heen, de groep, de warmte, de dieren. Ik ben niet alleen......

En daar nodigt juist deze kerstavond toe uit. Om mij en ons vanuit de diepste diepte te herinneren dat we, hoe  en waar dan ook, nergens alleen zijn maar samen Al-Een zijn. Daar in Oeganda en hier bij onszelf, thuis. Of we nu alleen of met velen zijn, met of zonder ouders, familie, kinderen, dierbaren, die we kunnen aankijken of die we juist missen. We zijn altijd verbonden en uit één stof geboren, gelijk aan elkaar, zonder hier of daar...

En zo wens ik ons allen op deze heilige Kerstavond een vreugdevol samen zijn. Met elkaar maar zeker ook met onszelf. Dat we, speciaal in deze kersttijd, maar het liefste iedere dag, ons verbonden weten met een groter geheel, een onbenoembaar mysterie, waarin ieder ‘ik’ deel uit maakt van een groter ‘wij’. Vanuit dit perspectief is het ontkurken van een fles Prosecco dus ook niet aan een sfeer of setting gebonden.....

Een mooie en lichtende kersttijd gewenst,

Odette