7 dagen Oeganda

Precies 1 week geleden kwamen we aan in Entebbe. Nu 7 dagen later voelt Nederland  ver weg......iedere dag is een reis, een reis door de natuur, langs olifanten, buffels en bavianen. Een reis langs het dagelijks leven van de mensen van hier, een reis met de groep en de dynamiek van 12 mensen die elkaar net 7 dagen kennen, een reis in mezelf, een reis langs morele dilemma’s, een reis langs the black and the  white people......

Zoveel reizen in zo korte tijjd. En waar je ook gaat, je ‘ik’ met alles wat daar toe behoort, reist overal mee, prettig en minder prettig. En tegelijk, door de andere omgeving, andere setting, ontstaat er ook afstand en zie ik mezelf soms dingen denken en doen die ithuis nauwelijks nog opvallen of die in de vaart der gewoonte, ‘normaal’ zijn geworden. Ik zie hier bijvoorbeeld, waar genieten en zorgeloosheid maximaal aanwezig mogen zijn en op de voorgrond staan, hoevaak er bijvoorbeeld ‘‘wat als’ gedachtes voorbij komen, of ‘als maar niet dit of dat’ of juist het omgekeerde, ‘als maar wel zus of zo’......

Vanmorgen tijdens de indrukwekkende kerkdienst die we mochten bijwonen, regende het pijpenstelen en onweerde het.....en meteen dacht ik ‘als het maar niet onweert in het vliegtuig op de terugweg’ en ‘als het maar droog is als de kerkdienst voorbij is’ en ‘als het golfplaten dak van de kerk de regen maar tegenhoudt’, .....als ik maar niet verkouden wordt’.......

Alles te zien, te laten, geen oordeel te hebben en het tegelijk wel zó waar te nemen dat ik me bewust kan worden hoeveel ‘grip’ we op dingen willen hebben en het spannend te vinden om echt in het nu te leven en niet te weten wat zich aandient.....

Overgave is een woord dat hier in het dansen en in de hele reis terugkomt, overgave aan wat komt of niet komt.....overgave aan het moment, het onverwachte, het niet(s) zeker weten......

Een reis met zoveel lagen en diepgang......een geschenk.....